Το πρώτο ποίημα είναι γραμμένο από τον Σίμο Λιανίδη και δημοσιεύθηκε στο λαογραφικό περιοδικό Ποντιακή Εστία Θεσσαλονίκης , στο 10ο τεύχος, Ιούλιο-Αύγουστο 1976. Είναι αφιερωμένο αφενός στον ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες, με έντονο το συναισθηματικό φορτίο της μνήμης, του καημού και του θρήνου, αφετέρου στη νέα πατρίδα και την εγκατάσταση στην Καλαμαριά. Ειδικά στο δεύτερο κομμάτι το ποίημα είναι εξαιρετικά έντονο και περιγραφικό.
Το δεύτερο ποίημα είναι αγνώστου συγγραφέως και αναφέρεται στη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και σε μερικές από τις απώλειες που προκάλεσε τόσο σε υλικό αλλά πολύ περισσότερο σε ψυχικό επίπεδο. Παρουσιάζει τον διάλογο μεταξύ ενός πατέρα και γιου που έζησαν τα αποτρόπαια γεγονότα και ο γιος προτείνει στον πατέρα του να μεταβούν στον τόπο καταγωγής τους. Ωστόσο ο πατέρας αρνείται, καθώς δεν επρόκειτο να το αντέξει.
