Η σημασία της 19ης Μαΐου – Ανανίας Τσιραμπίδης – Ανανία Τσιραμπίδη, Ομότιμου Καθηγητή ΑΠΘ, Προέδρου του ΙΑΠΕ
19.05.2020
Οι έκτακτες συνθήκες που ζούμε, εξαιτίας της πανδημίας, δημιούργησαν μεγάλες μεταβολές και δυσκολίες στη λειτουργία του Αρχείου μας. Τιμούμε όμως τη φετινή 19η Μαΐου όλοι μας νοερά και αποδίδουμε φόρο τιμής στα θύματα της γενοκτονίας.
Είναι πλήθος οι αφηγήσεις για τις διώξεις, τους εκτοπισμούς και τις σφαγές εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων της Μ. Ασίας και Θράκης. Τα όσα συνέβησαν κατά την περίοδο 1914-1923 αποτελούν μελανή σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η εκρίζωση των Ελλήνων είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Ύστερα από 27 αιώνες ζωής, ένας λαός ξεριζώθηκε από τη γη του αφήνοντας πίσω του πατρογονικές εστίες, σπίτια, εκκλησίες, τάφους προγόνων.
Το ζήτημα της Γενοκτονίας μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνο, αν κατανοήσουμε την εθνικιστική ιδεολογία των Νεότουρκων και Κεμαλικών πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το σύγχρονο τουρκικό κράτος. Εξάλλου, η γέννηση και ανάπτυξη της επίσημης τουρκικής ιστοριογραφίας έχει βασιστεί σε συλλογικά ψεύδη, προσπαθώντας μεταξύ άλλων να αποδείξει ότι οι διάφορες εθνότητες που ζουν εκεί έχουν τουρκική καταγωγή, ότι οι Τούρκοι είναι γηγενείς στην περιοχή ή τελικά ότι Γενοκτονία διέπραξαν οι Αρμένιοι και οι Έλληνες και όχι οι Τούρκοι.
Ο Σάββας Κανταρτζής στο βιβλίο του «Νίκη χωρίς ρομφαία: η Δαμασκός του 20ου αιώνα» (1973) καταγράφει την καταστροφή του χωριού Μπεϊαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν ήταν ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:
“Τα χαράματα της 16ης Φεβρουαρίου 1922 οι τσέτες, περισσότεροι από 150, έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκόπανους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία. Τότε τους διέταξαν να μπουν όλοι σε δύο διώροφα σπίτια, που τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Σαν λυσσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές και κλωτσιές τους στρίμωξαν στα δύο σπίτια. Ο αριθμός τους πλησίαζε τα 300 άτομα. Και όταν ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανείς, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα και οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια τραγική μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι’ αντιβούιζε στα γύρω βουνά και δάση.
Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά χαρτόνια ν’ ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τι ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται. Οι μητέρες έσφιγγαν στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν “μάνα, μανίτσα!”. Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αγκαλιάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι’ άρχισαν να γλύφουν τα κορμιά οι φλόγες. Κραυγές και άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, χτυπήματα στα στήθη και στους τοίχους, χαλασμός κόσμου.
Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή. Γρήγορα ο τόνος άρχισε να πέφτει, ώσπου μονομιάς κόπηκαν κι’ έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι’ ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια του Μπεϊαλάν”.
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι τα εγκλήματα των Kεμαλικών αυτής της περιόδου παραδέχτηκαν ορισμένα μέλη της ανώτατης οθωμανικής κοινωνίας, τα οποία είχαν άμεση σχέση με το ζήτημα αυτό. Ανήσυχοι και αντίθετοι με τα σκληρά μέτρα της κεμαλικής κυβέρνησης απέναντι στους Έλληνες ήταν ακόμη και κάποιοι Kεμαλικοί Bουλευτές, ιδιαίτερα της περιοχής του Πόντου, οι οποίοι κατηγορήθηκαν από συναδέρφους τους.
Οι εκθέσεις των ανέκδοτων αρχείων των υπουργείων Eξωτερικών και των άλλων κρατικών και ιδιωτικών αρχείων για το δράμα του ποντιακού ελληνισμού δεν έχουν τελειωμό. Συνολικά, μέχρι την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών, περισσότεροι από 353.000 Έλληνες του Πόντου, ποσοστό που πλησιάζει το 50% του συνολικού πληθυσμού τους, βρήκαν οικτρό θάνατο στις πόλεις και τα χωριά, στις χαράδρες και τα βουνά, στις εξορίες και τις φυλακές, στα τάγματα εργασίας. 1134 εκκλησίες, 960 σχολεία και 815 κοινότητες λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν.
Πέρα από την ιστορική τεκμηρίωση, η οποία έχει πραγματοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό με τη συστηματική δουλειά του καθηγητή Φωτιάδη, πρέπει να υπάρξει και αναγνώριση του εγκλήματος και τιμωρία του ενόχου. Το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας είναι πολύπλοκο και άπτεται σοβαρών γεωπολιτικών συμφερόντων. Ενώ δηλαδή γνωρίζουμε με λεπτομέρειες το τι συνέβη και κυρίως το ότι υπήρχε κεντρική οργάνωση και συγκεκριμένος στόχος εξαφάνισης των χριστιανικών λαών, δεν έχουμε εύκολα την αναγνώριση του εγκλήματος από τις άλλες χώρες. Δεν αρκούν δηλαδή ούτε τα ίδια τα οθωμανικά έγγραφα που αποκαλύπτουν τη γενοκτονία, ούτε τα διπλωματικά αρχεία των Γερμανών και Αυστριακών, στενών συμμάχων των Τούρκων, αλλά ούτε και τα διπλωματικά έγγραφα των άλλων μεγάλων δυνάμεων ή οι μαρτυρίες των ιεραποστόλων και των φιλανθρωπικών οργανώσεων.
Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων και για τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου. Η προώθηση της διεθνούς αναγνώρισής της αποτελεί για όλους μας χρέος τιμής.
Η πανδημία του κορωνοϊού δεν επέτρεψε φέτος στο Αρχείο μας να έχει ενεργότερο ρόλο στις εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης και τιμής που κάθε χρόνο τελούνταν αυτή τη μέρα, αλλά δυστυχώς έχουν ακυρωθεί. Ευχόμαστε γρήγορα να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και σας υποσχόμαστε να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα και πολλά άλλα σχετικά με τον προσφυγικό Ελληνισμό στο σύνολό του, περισσότερο δυναμικά.
Μήνυμα Δήμου Καλαμαριάς για τη Γενοκτονία των Ποντίων 19 Μαΐου 1919-19 Μαΐου 2020
Ο Δήμος Καλαμαριάς τιμά, μέσα σε κλίμα κατάνυξης και σεβασμού, την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, με συμβολικές «εικόνες» χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά, ως πρέπει, σε ένα κλίμα κατάνυξης, χωρίς μαζικές εκδηλώσεις και συγχρωτισμό, τηρώντας τα μέτρα προστασίας για τον περιορισμό της πανδημίας.
Ο συμβολισμός του πένθους της γενοκτονίας αποσκοπεί στο να μην επιτραπεί στο χρόνο να ξεθωριάσει τις σελίδες της ιστορίας αλλά να παραμένει ζωντανό το ματωμένο δράμα των Ποντίων στις καρδιές όλων.
Το πρωί ο Δήμαρχος κ. Δαρδαμανέλης υπέστειλε μεσίστια την ελληνική σημαία στο Δημαρχείο.
Σήμερα, παραμονή της μαύρης επετείου, από τις 9 το βράδυ και ως και τα μεσάνυχτα της 19ης Μαΐου το κτίριο του Δημαρχείου στην πλατεία προσφυγικού Ελληνισμού θα παραμείνει φωταγωγημένο με κόκκινο χρώμα, συμβολίζοντας το αίμα των αθώων θυμάτων της Γενοκτονίας και το διαχρονικό πένθος, που θα φέρει στη μνήμη τα βαθιά τραύματα και τις πληγές των προσφύγων του Πόντου.
Ανήμερα της μεγάλης τραγωδίας από το πρωί θα αντηχούν στο κέντρο της Καλαμαριάς μοιρολόγια του Πόντου και αποσπάσματα από μαρτυρίες που θα αποτυπώνουν τις κραυγές, τον πόνο και την πικρία των προσφύγων.
Στη διάρκεια της ημέρας ψηλά στο μπαλκόνι του Δημαρχείου θα στέκεται ένα ζευγάρι ποντίων (από μέλη των ποντιακών συλλόγων της Καλαμαριάς εναλλάξ) με αυθεντικές ποντιακές φορεσιές αποδίδοντας φόρο τιμής και σηματοδοτώντας την ημέρα. Το ζευγάρι θα είναι πλαισιωμένο από τα λάβαρα της Αδελφότητας Κρωμναίων, του Συλλόγου Καυκασίων «ο Προμηθέας», της Ένωσης Ποντίων Καλαμαριάς και του Ποντιακού Συλλόγου «Οι Μίθριοι».
Καθώς θα σκοτεινιάζει και πάντα μέσα στους ήχους των καϊτέδων, το Δημαρχείο Καλαμαριάς θα «βάφεται» στο κόκκινο της ημέρας.
To βράδυ από το ίδιο μπαλκόνι θα ηχήσουν οι φωνές μικρών ποντιόπουλων να απαγγέλουν και να αφηγούνται τον χαμό και τον πόνο των προγόνων τους, ενώ «τραγωδίας» ζωντανής μουσικής θα υμνήσουν τη θυσία.
Οι καμπάνες της Ιεράς Μητρόπολης Καλαμαριάς θα χτυπήσουν πένθιμα καλώντας όλους μας από το σπίτι και το μπαλκόνι μας να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή.
Η μέρα μνήμης στο «αιματοβαμμένο» Δημαρχείο Καλαμαριάς θα κλείσει με ένα μοιρολόι και με χαραγμένο στη σκέψη όλων:
«Η Ρωμανία κι αν πέρασε, ανθεί και φέρει κι άλλο….».
Τονίζουμε στους δημότες μας να αποφύγουν το συγχρωτισμό, τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας, ώστε του χρόνου όλοι μαζί και υγιείς να συγκεντρωθούμε για να τιμήσουμε την Ημέρα Μνήμης.
Μένουμε ασφαλείς, μένουμε νικητές, μένουμε με τη μνήμη ζωντανή, μένουμε Έλληνες.
Μήνυμα Ιβάν Σαββίδη για τη Γενοκτονία των Ποντίων
19.05.2020
Με μήνυμά του ο Ιβάν Σαββίδης, αναφέρεται και φέτος στην Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
«Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, συμπατριώτες!
Κάθε χρόνο την ημέρα της τραγικής για τους Έλληνες του Πόντου ημερομηνίας, της 19ης Μαΐου, σφίγγονται από τον πόνο οι καρδιές μας και οι σκέψεις και οι ψυχές μεταφέρονται στα πάτρια εδάφη του Πόντου, στους προγόνους μας.
Κάθε χρόνο αναρωτιέμαι – οδεύουμε προς τη σωστή κατεύθυνση; Έχουμε κάνει αρκετά, ώστε ο κόσμος να μην επαναλάβει λάθη, όπως τα εγκλήματα εναντίον των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας; Πού πρέπει να κατευθυνθούν οι προσπάθειές μας, ώστε να μην κοπεί το αόρατο νήμα, που ενώνει όλους εμάς, τους απογόνους των Ελλήνων του Πόντου, τους διεσπαρμένους σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο; Και βρίσκω τις απαντήσεις στον καθένα από εμάς, στη συμπεριφορά μας και στις πράξεις μας.
Ιδρύθηκε το Κέντρο Ποντιακών Σπουδών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, λειτουργεί η Έδρα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν επιτρέψαμε να κλείσει αυτή η σελίδα της ιστορίας του ελληνικού λαού.
Προβάλλεται η σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι», πράγμα που σημαίνει ότι η ηχώ της ποντιακής τραγωδίας θα αντηχήσει στις ψυχές πάρα πολλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Πραγματοποιήθηκαν πρεμιέρες σοβαρών ντοκιμαντέρ, που γυρίστηκαν από τα αδέλφια μας από την Ελλάδα, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Η νεολαία μας διεξήγαγε σειρά από δράσεις, αφιερωμένες στη μελέτη της ποντιακής καταστροφής και ασχολείται με την ανάδειξη του θέματος στον ΟΗΕ.
Όλα αυτά δείχνουν ότι, εμείς οι Πόντιοι δεν τα παρατάμε ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Ναι, σήμερα, δεν θα συγκεντρωθούμε όλοι μαζί, ώστε να τιμήσουμε τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Δεν θα περπατήσουμε στους δρόμους των πόλεών μας, ξετυλίγοντας τα πανό με τις ποντιακές σημαίες. Όμως αισθάνομαι ότι ο λαός μας είναι πιο ενωμένος από ποτέ. Τα κοινωνικά δίκτυα γεμίζουν με προσωπικές ιστορίες οικογενειών, οι οποίες βίωσαν την τραγωδία, αναμνήσεις της χαμένης πατρίδας, παιδικές ζωγραφιές, τραγούδια και ποιήματα που απήγγειλαν νέοι, η ποντιακή λύρα ηχεί μέσω των οθονών των τηλεοράσεων και του διαδικτύου. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ζωντανοί, ζωντανοί ως λαός.
Σε αυτή τη θλιβερή για μας ημέρα – μία ημέρα περισυλλογής, ας προσευχηθούμε για όλα τα αδικοχαμένα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, για τους συγγενείς και τους φίλους, για τους λαούς, που υπέφεραν μία μοίρα παρόμοια με τη δική μας. Είθε ο Κύριος να αναπαύσει τις ψυχές τους και εμάς να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε επαρκώς τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες, που μας έστειλε.
Είμαι βέβαιος ότι οι έκτακτες καταστάσεις πρώτα απ’ όλα ενώνουν τους ανθρώπους, ξυπνάνε στον άνθρωπο υγιείς δυνάμεις, ανοίγουν νέους τρόπους συνεργασίας, αλληλεπίδρασης, βοήθειας.
Κοινό μας καθήκον είναι να μην σταματήσουμε ούτε λεπτό τη δουλειά μας, η οποία έχει στόχο να φέρνει έμπνευση στο λαό μας για παραπέρα δημιουργική δραστηριότητα. Κι ας αποτελέσουν οι πρόγονοί μας παράδειγμα ανυπότακτου πνεύματος και εσωτερικής δύναμης.
Ο Θεός να μας ευλογεί!
Αιωνία η μνήμη σε όλους τους αδικοχαμένους.
Με βαθιά εκτίμηση και αγάπη,
Ιβάν Σαββίδης
Πρόεδρος Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας».
Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας (14 Σεπτεμβρίου)
Γεωργίου Μαυρουδή, ιστορικού του ΙΑΠΕ
Η 14η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος, ύστερα από απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου στις 24 Σεπτεμβρίου του 1998 (Νόμος 2645/1998). Επιπλέον, έχει αναγνωριστεί από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών ως Ημέρα Γενοκτονίας των Ελλήνων. Η επιλογή της ημέρας έγινε συμβολικά, καθώς συμπίπτει με την ημέρα πυρπόλησης και καταστροφής της Σμύρνης.
Πρόκειται για τη σκόπιμη, οργανωμένη και προσχεδιασμένη απόπειρα του εθνικιστικού κεμαλικού κινήματος για εξόντωση των Ελλήνων, οι οποίοι κατοικούσαν εντός της εδαφικής εμβέλειας της νεοσυσταθείσας σύγχρονης Τουρκίας, μετά την οριστική ήττα του ελληνικού στρατού στο μέτωπο της Ανατολής. Τα οδυνηρά αποτελέσματα αυτού του εγκληματικού εγχειρήματος, το οποίο είναι ευρέως γνωστό με τον όρο Μικρασιατική Καταστροφή, ήταν περίπου 600.000 νεκροί και 1.300.00 πρόσφυγες, οι οποίοι εξαναγκάστηκαν σε άτακτη φυγή προς την Ελλάδα. Η πυρπόληση της Σμύρνης αποτέλεσε την ταφόπλακα στην τρισχιλιετή παρουσία των Ελλήνων στην Εγγύς Ανατολή και έφερε συνέπειες οι οποίες δεν έχουν καταγραφεί στο σύνολό τους, αλλά και δεν έχουν, μέχρι σήμερα, εξαλειφθεί.
Το δράμα της μικρασιατικής τραγωδίας στιγμάτισε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η σημασία του μικρασιατικού χώρου ως ζωτικού ήταν πολύ μεγάλη για τους Έλληνες. Η μακραίωνη παρουσία του ελληνισμού στη γη της Ιωνίας, ο αξιομνημόνευτος πολιτισμός που ανέπτυξε, οι πατρογονικές εστίες, ακόμη και οι τάφοι των προγόνων, χάθηκαν για πάντα και η Ελλάδα περιορίστηκε ξαφνικά στα σημερινά της σύνορα. Πέρα από τους εκατοντάδες χιλιάδες θύματα τα οποία σφαγιάστηκαν και ατιμάστηκαν, εξαιτίας του τυφλού εθνικισμού, ο βίαιος εκπατρισμός των Ελλήνων που επέζησαν, συνέστησε ανεπανόρθωτο πλήγμα κατά των προσφύγων και κατά των απογόνων τους. Το τραύμα που είχαν να διαχειριστούν ήρθε σε απόλυτη κορύφωση με την απρόθυμη, και στα όρια της εχθρικής, υποδοχή και αντιμετώπιση που έτυχαν από τους γηγενείς κατοίκους της Ελλάδος.
Παρόλα αυτά, δεν παραδόθηκαν, δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Αντίθετα, επιβίωσαν και διατήρησαν στο έπακρο την προσφυγική τους ταυτότητα, την οποία κατάφεραν με μόχθο να διαφυλάξουν και να την διοχετεύσουν και στις επόμενες γενιές. Επιπρόσθετα, συνέστησαν προσφυγικούς συλλόγους και έτσι μετατράπηκαν σε φορείς για τη διάσωση και διάδοση του μικρασιατικού πολιτισμού, των ηθών και των εθίμων που έφεραν από τους τόπους καταγωγής τους.
Ως Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού, του οποίου βασικός σκοπός και αντικείμενο είναι η διαφύλαξη, η διάσωση και η ανάδειξη και του μικρασιατικού πολιτισμού, τιμούμε την Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Τιμούμε τη μνήμη των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους και αυτών που υπέστησαν βίαιο ξεριζωμό. Με γνώμονα το ότι η μνήμη είναι δύναμη, αναγνωρίζουμε το χρέος μας να τη διαφυλάξουμε, ενάντια στο σκοτάδι της ιστορικής λήθης.
Ας είναι αιώνια η μνήμη τους.
Η Γενοκτονία των Θρακών (6 Απριλίου)
Ανανία Τσιραμπίδη, Ομότιμου Καθηγητή ΑΠΘ, Προέδρου ΙΑΠΕ
Οι Ανατολικοθρακιώτες ξεριζώθηκαν δύο φορές από τα χωριά τους: την πρώτη το 1913-14 και τη δεύτερη και οριστική το 1922.
Στις 6 Απριλίου 1914, Κυριακή του Πάσχα, «Μαύρο Πάσχα», άρχισε ο πρώτος ξεριζωμός των Θρακών, που είχαν διασωθεί από τις θηριωδίες των Νεότουρκων κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων του 1912-1913.
Η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεότουρκων ήταν αποτέλεσμα ενός σατανικά οργανωμένου και μεθοδικά μελετημένου σχεδίου. Με βίαια μέσα, βαριά φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, τρομοκρατικές και δολοφονικές επιθέσεις, υποχρεωτική στράτευση, ατιμώσεις, ομαδικές σφαγές, εκτοπισμούς, καταναγκαστική εργασία, εξανάγκασαν τους Θρακιώτες που απέμειναν να εγκαταλείψουν την Ανατολική Θράκη. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1922 οι τελευταίοι Ανατολικοθρακιώτες εγκατέλειψαν τις πατρογονικές εστίες τους και κατέφυγαν στην ελεύθερη Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Σφαγιάστηκαν, ατιμάστηκαν, εξισλαμίστηκαν, εξαναγκάστηκαν να αλλάξουν τη γλώσσα τους, έχασαν τα παιδιά τους κατά το παιδομάζωμα, ληστεύτηκαν, ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες και ανταλλάχτηκαν ως αμνοερίφια το 1922. Η Αδριανούπολη καταλήφθηκε και μαρτύρησε 13 φορές (6 από Βουλγάρους, 4 από Τούρκους, 2 από Ρώσους και 1 από Φράγκους) και η Φιλιππούπολη επίσης 13 (6 από Βουλγάρους, 2 από Φράγκους, 2 από Ρώσους και από μία από Ούνους, Πετσενέγκους και Τούρκους).
Η Βουλή των Ελλήνων το 1994 και το 1998 όρισε ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων τη 19η Μαΐου και των Μικρασιατών τη 14η Σεπτεμβρίου, αντίστοιχα. Αγνόησε όμως τη γενοκτονία των Θρακών. Τα υπομνήματα, τις διαμαρτυρίες και τις αντιδράσεις των Θρακών, καθώς και τα ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα των ιστορικών, δεν τα έλαβαν υπόψη οι Έλληνες βουλευτές μέχρι σήμερα.
Η άγνοια, η αδιαφορία και η άδικη συμπεριφορά των πολιτικών πληγώνει τους περήφανους Θράκες οι οποίοι στο 7ο παγκόσμιο συνέδριό τους το 2006 στο Διδυμότειχο αποφάσισαν και καθιέρωσαν ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Θρακών από τους Τούρκους, την 6η Απριλίου.
Γενοκτονίες των Θρακών συνέβησαν αδιαμφισβήτητα σε διάφορες χρονικές περιόδους. Πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Θρακικά Σωματεία στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό απαιτούν από την επίσημη πολιτεία την καθιέρωση ημέρας μνήμης. Οι Θράκες θυμούνται τις αλησμόνητες πατρίδες και τιμούν τους προγόνους τους κάθε 6η Απριλίου.
Εργατικότητα, εντιμότητα, σεβασμός και αλληλεγγύη ήταν μερικές από τις αρετές των προσφύγων προγόνων μας. Ρίζωσαν στη νέα πατρίδα δουλεύοντας σκληρά και υπομονετικά. Ταλαιπωρήθηκαν, πέρασαν κακουχίες, στερήθηκαν σωστή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, θυσιάστηκαν για τα παιδιά τους.
Ας είναι αιώνια η μνήμη τους.
Αν θέλεις να μας βοηθήσεις στη διεκπεραίωση του δύσκολου αλλά σημαντικού έργου της διάσωσης και διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης του συνόλου του προσφυγικού ελληνισμού, αλλά και της διάδοσής της στις επόμενες γενιές.
Συμπλήρωσε τα στοιχεία σου και θα επικοινωνήσουμε μαζί σου για λεπτομέρειες