Το Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού του Δήμου Καλαμαριάς σε συνεργασία με το τμήμα Πολιτισμού του Δήμου και υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητρόπολης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς πραγματοποίησε εκδήλωση μνήμης και τιμής για τα 100 χρόνια της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στις 2 Δεκεμβρίου 2019 στο Δημοτικό Θέατρο Μελίνα Μερκούρη. Κατά την εκδήλωση αυτή πραγματοποιήθηκε:
α. Παρουσίαση του βιβλίου «Μάρτυρες …..100 χρόνια μετά» του δημοσιογράφου Νίκου Ασλανίδη.
β. Προβολή του ντοκιμαντέρ «Η Μπάντα» του ίδιου δημοσιογράφου το οποίο απέσπασε δύο βραβεία στο 21ο διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2019.
γ. Απόδοση τιμής στον πολυγραφότατο και διάσημο και εκτός Ελλάδος Ομότιμο Καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας και μέλος του ΔΣ του ΙΑΠΕ Κωνσταντίνο Φωτιάδη.
Το βιβλίο «Μάρτυρες … 100 χρόνια μετά» περιέχει μαρτυρίες προσφύγων της πρώτης γενιάς οι περισσότερες των οποίων αναφέρονται στις πορείες του «λευκού θανάτου» και τα τάγματα εργασίας. Το βιβλίο περιλαμβάνει συνεντεύξεις από επιζήσαντες της Γενοκτονίας. Αυτές οι συνεντεύξεις πάρθηκαν κατά τα 40 χρόνια της δημοσιογραφικής πορείας του κ. Ασλανίδη από πρόσφυγες πρώτης γενιάς. Άλλες δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά, άλλες ακούστηκαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και άλλες προβλήθηκαν στην τηλεόραση. Το βιβλίο προλόγισε ο Ομότιμος Καθηγητής του ΠΔΜ κ. Κων-νος Φωτιάδης.
Το ντοκιμαντέρ «Η Μπάντα» αναφέρεται στην αληθινή ιστορία της Γενοκτονίας και αφορά τις μαζικές δολοφονίες των Ελλήνων του Πόντου από τον σφαγέα Τοπάλ Οσμάν. Βασίζεται στο βιβλίο που έγραψε ο Γιάννης Παπαδόπουλος ο οποίος γεννήθηκε το 1898 στην Κερασούντα και πέθανε το 1985 στην Καβάλα. Ήταν μουσικός, μέλος της φιλαρμονικής ορχήστρας της Κερασούντας η οποία απαρτιζόταν από 13 Έλληνες και 3 Τούρκους. Αυτή η ορχήστρα “επιστρατεύτηκε” βίαια από τον Τοπάλ Οσμάν για να ακολουθεί τις περιοδείες του και τα μέλη της να παίζουν τουρκικά εμβατήρια την ώρα που οι τσέτες έσφαζαν, βίαζαν και λήστευαν τους Έλληνες. Στο τέλος, ο αιμοσταγής Τοπάλ Οσμάν έδωσε εντολή και σφαγιάστηκαν όλα τα μέλη της ορχήστρας. Ο μόνος που επέζησε, ως εκ θαύματος, ήταν ο Γιάννης Παπαδόπουλος. Κατάφερε να έρθει στην Ελλάδα και να εγκατασταθεί με την οικογένειά του στην Καβάλα. Όμως δεν ξανάπαιξε μουσική.
Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και αφιερώνεται στη μνήμη των 353.000 θυμάτων.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΜΟΤΙΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΚΩΝ-ΝΟΥ ΦΩΤΙΑΔΗ
Ο Κωνσταντίνος Φωτιάδης γεννήθηκε στο Άνω Ζερβοχώρι της Νάουσας το 1948 από γονείς πρόσφυγες. Το 1966 τελείωσε το Ιδιωτικό Γυμνάσιο του Ι. Καγκελίδη στο χωριό Αγγελοχώρι. Το ακαδημαϊκό έτος 1966-67 πέρασε με υποτροφία στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Στο Πανεπιστήμιο του Tübingen σπούδασε επί δέκα συνολικά εξάμηνα Ιστορία (Αρχαία Ελληνική, Νεότερη Ευρωπαϊκή και Βαλκανική), επί οκτώ συνεχόμενα εξάμηνα Εμπειρική και σύγχρονη Λαογραφία, δίπλα στον διακεκριμένο Καθηγητή και ιδρυτή του τμήματος Bausinger και για ένα εξάμηνο Πολιτικές Επιστήμες. Τον Δεκέμβριο του 1989 εκλέχτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ λέκτορας Ιστορίας του Ελληνισμού της Ανατολής από τον 15ο αιώνα και εξής. Το 1993 εκλέχτηκε Αναπλ. Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης της Παιδαγωγικής Σχολής της Φλώρινας και το 1997 εκλέχτηκε Καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού.
Σήμερα είναι Ομότιμος Καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας. Υπήρξε Κοσμήτορας της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας, της οργανωτικής Επιτροπής του Α΄ Παγκοσμίου Συμβουλίου του Απόδημου Ελληνισμού, του Κέντρου Ποντιακών Μελετών, της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, της Επιστημονικής Επιτροπής του Κέντρου Μελέτης και Ανάπτυξης του Ελληνικού Πολιτισμού της Μαύρης Θάλασσας και της Επιστημονικής Επιτροπής του προγράμματος «Ιάσων» του ΑΠΘ για τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Έχει συγγράψει μεγάλο αριθμό άρθρων και βιβλίων για τον ποντιακό και μικρασιατικό ελληνισμό, διοργανώνοντας παράλληλα εκθέσεις και εκδηλώσεις για τα ζητήματα αυτά σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Κορυφαίο έργο του ήταν η 14τομη «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», έκδοση της Βουλής των Ελλήνων, προϊόν της πολύχρονης έρευνάς του σε πλήθος αρχείων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Του έχουν απονεμηθεί 12 τιμητικές διακρίσεις. Είναι για πολλά χρόνια μέλος του ΔΣ του ΙΑΠΕ και πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής του.
